Τα τίλια

Στα Τίλια έχω στηθεί αμέτρητες φορές .

Αν χρειαστούν οι επόμενες γενεές ένα επιπλέον άγαλμα θα προτιμούσα ένα άγαλμα μου στα Τίλια να περιμένω ματαίως.

Μόνο ο Τζόρτζιο δεν αργεί ποτέ.

Ο Τζόρτζιο είναι ένας Ιταλός Παιδίατρος με αριστερό παρελθόν και μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και τα ζώα.

Καθημερινά εδώ και χρόνια ανοίγει την εξώπορτα του σπιτιού του και την ξανακλειδώνει απ΄έξω.

Εν συνεχεία ξεκλειδώνει το αυτοκίνητο.

Μετά ξεκλειδώνει την πόρτα του ιατρείου.

Ακολούθως ξεκλειδώνει την πόρτα του φωριαμού και βάζει την ιατρική του μπλούζα.

Το μεσημέρι κλειδώνει και ξεκλειδώνει ανάποδα.

 Πρώτα τον φωριαμό , ύστερα την πόρτα  και συνεχίζει μέχρι το σπίτι .

Τα κλειδιά του τα έχει με αυτήν την σειρά σε μια μικρή δερματίνη θήκη για να μην μπερδεύεται.

Τελευταία τονε πονάει ο αντίχειρας και  ξεκλειδώνει με το αριστερό.

«Γεράματα Σταμάτη! Γεράματα!» λέει αναστενάζοντας.

Όλα πήγαιναν καλά ώσπου μια μέρα κάτι τον «τσίμπησε» και χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα αμπαλάρισε τα ιατρικά του εργαλεία , ετοίμασε την βαλίτσα του, έδωσε και 6 μήνες άδεια με αποδοχές στην κατάπληκτη γραμματέα του και έφυγε.

Τον ξανάδα μετά έξη μήνες στα Τίλια.

Είχαμε το γνωστό ακριβές ραντεβού.

Είχε μείνει ο μισός.

Περπατήσαμε προς τον ΝΑΟΚ στην καθιερωμένη μας διαδρομή.

Ο Τζόρτζιο πήγε στην Κένυα με μια ανθρωπιστική οργάνωση γιατρών και εγκατέστησε το ιατρείο στο σχολείο ενός χωριού εκατό χιλιόμετρα βόρεια του Ναϊρόμπι.

Εκτός από τα παιδιά του χωριού ανέλαβε και τα γύρω χωριά.

Το κατακρεουργήσανε τα έντομα και αν δεν του δίνανε τα τοπικά γιατροσόφια θα πέθαινε από μια άγνωστης προέλευσης μόλυνση.

Κοιμότανε στο ιατρείο για περισσότερη ασφάλεια μέχρι που μια νύχτα σπάσανε την  πόρτα  ένοπλοι που δεν ήξερε αν ήταν αστυνομία , στρατός η συμμορία.

Τους έδειξε τα χαρτιά του υπό την απειλή των όπλων και τον αφήσανε.

Στα Κουρτελάτσα κοντοστάθηκε να πάρει ανάσα.

Περπατήσαμε ως τον ανεμόμυλο και μου μιλούσε ασταμάτητα για την περιπέτειά του.

Κοιμότανε σαν λαγός . Μια ώρα ύπνος και μετά ξανά στο ποδάρι. Δεν κατάφερε ούτε μια νύχτα να κοιμηθεί συνεχώς. Η Τον ξυπνούσαν για κάποιον άρρωστο  η δεν τον άφηνε να κοιμηθεί η ζέστη .

Κάναμε στροφή στον Ανεμόμυλο και επιστρέψαμε.

Ποιος να το φανταζόταν!

Ο Τζόρτζιο ένας καλομαθημένος Ιταλός παιδίατρος με αριστερό παρελθόν στα βάθη της Αφρικής!

Στην επιστροφή από το χωριό προς το Ναϊρόμπι τον λήστεψαν.

Για την ακρίβεια τον σταμάτησαν σε ένα μπλόκο και του έκαναν έρευνα.

Μετά την έρευνα λείπανε τα τελευταία λεφτά που είχε μαζί του.

Οι συνάδελφοι του στο Ναϊρόμπι χρηματοδότησαν το ταξίδι της επιστροφής του Τζόρτζιο χωρίς καν να ρωτήσουν τι και πώς.

Στο άγαλμα του Σολωμού τον ρώτησα:

«Γιατί πουλί μου τα έκανες όλα αυτά:»

Με κοίταξε ερευνητικά και μάλλον αυστηρά.

«Την αλήθεια… από ψέματα και μισόλογα έχουμε χορτάσει» του λέω.

Γύρισε το κεφάλι προς την θάλασσα και μου είπε:

Το έκανα γιατί δεν αντέχω να μένω άπραγος μπροστά στην δυστυχία… μου έχει μείνει  από το Πιτσί (Κομμουνιστικό κόμμα Ιταλίας) όταν ήμουν φοιτητής της Ιατρικής.

Το έκανα διότι βαρέθηκα κάθε μέρα τα ίδια κλειδιά , τους ίδιους κωδικούς και την ίδια διαδρομή.

Το έκανα για να μπορώ να κοιμάμαι και τα βράδια σαν άνθρωπός.

Το έκανα επίσης για να εντυπωσιάσω την κόρη μου.

Επιστρέψαμε στα Τίλια μετά από δύο ώρες δρόμο με στάσεις.

Ήταν μαζεμένος κόσμος και κοιτούσε στην ρίζα ενός δέντρου.

Πλησιάσαμε .

Ένας Γκιώνης είχε τυφλωθεί από τον προβολέα του καφενείου έπεσε και καθόταν κουρνιασμένος στην ρίζα του δέντρου.

Μια  Αθηναία τουρίστρια τσίριζε σαν να είχε δει κάποιο αλλόκοτο τέρας.

Ο Γκιώνης είχε αγριέψει από τις φωνές και τον κόσμο και απειλούσε να ξεσκίσει όποιος θα τολμούσε να τον πλησιάσει.

«Έλα..» μου λέει ο Τζόρτζιο «..πάμε να τον πάρουμε είναι κρίμα να  τονε φάει κανένας γάτος.»

Έβγαλα τη φανέλα μου, σκέπασα τον Γκιώνη και το πήραμε στο πιο σκοτεινό σημείο της πλατείας.

Έβαλε ο Τζόρτζιο το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια μου και με σήκωσε στους ώμους του.

Αφήσαμε τον Γκίωνη πάνω στο δέντρο και γυρίσαμε.

Η Ομήγυρης είχε διαλυθεί.

Στην Ανουντσιάτα με ρωτάει:

«Τώρα αυτό γιατί το κάναμε;»

Ξέρω ότι μου την  φυλάει και ετοιμάζω τα λόγια μου .

«Το κάναμε διότι αγαπάμε τα ζώα.

Το κάναμε για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε το βράδυ.

Το κάναμε, τέλος,  για να εντυπωσιάσουμε την Αθηναία.»

Χαμογέλασε πονηρά και μου είπε:

«Υπάρχουν και άλλοι έξι λόγοι αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα» 

..