Ο Τιποτένιος

Είχα γνωρίσει παλιά έναν  περίεργο τύπο που έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές .

Δεν ξέρω καν αν ζει.

Τον λέγαμε «ο Λάκης ο ταρατσόβιος» .

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λάκη του ταρατσόβιου ήταν εγκατεστημένος στο πλυσταριό της ταράτσας .

Τον είχε κατασκευάσει εξολοκλήρου μόνος του με ανταλλακτικά που τα αγόραζε ένα-ένα από το μοναστηράκι.

Για να δεις τον Λάκη έπρεπε να είσαι άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του και να  σε αφήσει να ανέβεις στην Ταράτσα.

Εκεί έτρωγε, εκεί κοιμότανε, εκεί έγραφε τα εμπνευσμένα σχόλια του , εκεί είχε αποθηκευμένη σε ράφια την τεράστια συλλογή δίσκων του.

Ο Λάκης ήταν ένας θρύλος των μεσαίων κυμάτων.

Ένας καλόγερος της ραδιοφωνίας.

Ασύλληπτος από τα ραδιογωνιόμετρα της ασφάλειας .

Αφανής και μυστηριώδης.

Είχε κλέψει και ρεύμα από την κολόνα της ΔΕΗ για τον ιερό του σκοπό.

Τον Λάκη, «αλήτη» τον ανεβάζανε στην γειτονιά «τεμπελχανά» τον κατεβάζανε.

Ο Λάκης μύησε χιλιάδες νέους στην μουσική χωρίς καμιά απολαβή. Ακόμα και να τον έβλεπαν οι θαυμαστές (και οι πάμπολλες θαυμάστριες του) στον δρόμο δεν τον γνώριζαν.

Αν αποκαλύπταμε μυστικά στο αυτί σε κάποιον ότι «αυτός είναι ο Λάκης ο Ταρτσόβιος»  δεν θα μας πίστευε.

Ο Λάκης είχε κατασκευάσει (εκτός των άλλων)  και ένα δίκτυο αφοσιωμένων πληροφοριοδοτών που τον ειδοποιούσαν όταν πλησίαζε το ραδιογωνιόμετρο της ασφάλειας.

Έκλεινε τον σταθμό και τον έχαναν.

Μια του κλέφτη , δυο του κλέφτη, ο Λάκης συνελήφθη.

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός  στο προάστιο.

Αδιανόητο. Μπορεί να συλληφθεί  ένα φάντασμα;

Ο Λάκης  μαρτύρησε στα μπουντρούμια της ασφάλειας χειρότερα από Νίκο Κούρκουλο στο «κοινωνία ώρα μηδέν» αλλά δεν πρόδωσε κανέναν πληροφοριοδότη του.

Θυμάμαι έναν γείτονα που τον είχε πει «τιποτένιο» .

Ο Λάκης τον κοίταξε ειρωνικά και δεν είπε τίποτα.

Είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς τέτοιους «τιποτένιους» . 

Ένας είχε βαλθεί να φτιάξει μια μηχανή που θα κινούταν αιωνίως χωρίς να σταματάει  ποτέ και χωρίς να καίει καύσιμα.

Ματαίως του λέγαμε ότι αυτό «είναι αδύνατο βάσει των νόμων της φυσικής» .

Δεν άκουγε κουβέντα και τον ενοχλούσαν και οι «νόμοι» της φυσικής.

Ένας άλλος απλώς τεμπέλιαζε γιατί του άρεσε να λιάζεται στο μπαλκόνι αδιαφορώντας για το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Κάποιον που παρέλαβε μια επιχείρηση από τον πατέρα του. Αποτελούνταν από ένα γάιδαρο και ένα κοφίνι με αυγά. Την έκανε σε λίγα χρόνια  «εμπόριο τροφίμων και ποτών η ειλικρίνεια» και μεγάλωσε τρία παιδιά.

Το παιδάκι στο απέναντι πεζοδρόμιο που βαριέται να διαβάσει και ξεκίνησε ένα συγκλονιστικό ταξίδι  επάνω στα  εκατομμύρια νευρά ενός ασήμαντου φύλλου που σήκωσε από κάτω,  χωρίς πρόγραμμα και χωρίς «τελικό» προορισμό .

Τι να σας λέω!

Γνώρισα πολλούς τέτοιους «τιποτένιους» αλλά δεν μιλάω για αυτούς.

Μιλάω για εκείνους που δεν είναι ικανοί για τίποτα .

Για λογοτέχνες που δεν γράφουν ποιήματα .

Για επιχειρηματίες που δεν επιχειρούν.

Για ραδιοφωνικούς παραγωγούς που δεν παράγουν.

Για εφευρέτες που δεν αναζητούν .

Μιλάω για μια κάστα αληθινών τιποτένιων που θέλουν να γίνουν πρίγκιπες των πάντων και είναι ανίκανοι για το παραμικρό.

Μπορούν να τσαλαπατήσουν κάθε «τιποτένιο» που θα βρεθεί μπροστά τους προκειμένου να βρεθούν έγκαιρα στην λαμπρή τελετή όπου θα στεφθούν αυτοκράτορες στο βασίλειο του τίποτα.  

Αυτοί με εντυπωσίαζαν περισσότερο.