Δ.Ν.Σ.

Νομίζετε ότι  ομιλώ περί του Διεθνούς Νομισματικού συστήματος ?

Κοντά πέσατε.

Ομιλώ περί των Διαταραχών  Νευροφυτικού συστήματος  (Δ.Ν.Σ) που με βασανίζουν τα τελευταία χρόνια.

Τι είναι οι Δ.Ν.Σ. ….έλα ντε!.

Τις κληρονόμησα από τον πατέρα μου μαζί με την τεράστια περιουσία μας.

Είμαι ήδη κληρονόμος ενός λόγγου με κυπαρίσσια που δεν ξέρω ούτε που ακριβώς βρίσκεται , ούτε από πού ακριβώς αρχίζει, ούτε που τελειώνει.

Επίσης είμαι κληρονόμος μιας πάθησης που ούτε αυτή ξέρω τι ακριβώς είναι και γιατί μου συμβαίνει. Με παρηγορεί το γεγονός ότι την ίδια πάθηση είχαν ο Μέγας Ναπολέων, ο  Λένιν ,  ο Τσόρτσιλ, και η  Φάνη Πάλλη  Πετραλιά.

Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του νευρικού συστήματος,  που  δίνει κίνηση στους πνεύμονες , στην καρδιά και στο στομάχι. Εκδηλώνεται σε πολύ αραιά διαστήματα (μια φορά στα δύο έως πέντε χρόνια) . Άλλοτε έχεις την αίσθηση της βαρυστομαχιάς , άλλοτε έχεις ένα αίσθημα ασφυξίας και άλλοτε  ταχυκαρδίες .

Τόψαξα αλλά δεν εμπίπτει στα «κύματα του Κοντράτιεφ».

Πρωτοπήγα πρώτη φορά στο νοσοκομείο παραμονές  μιας Πρωτοχρονιάς.  Ώσπου ο Γιατρός να δει τις εξετάσεις , οι νοσοκόμες  με είχαν ανεβάσει σε ένα τραπέζι διπλανής αίθουσας, που ετοίμαζαν κάποια γιορτή,   και χορεύαμε τσιφτετέλια.

-«Πως πάμε?» με ρώτησε ο Γιατρός ενώ ήμουν ανεβασμένος στο τραπέζι  με μια νοσοκόμα από το Μισολόγγι  (που λέει και ο Σολωμός).

-«Πώς να πάμε? …Του λέω απορημένος  …. Καλά».

-«Είμαστε οργανωμένο νοσοκομείο … Έχουμε τα πάντα» μου απάντησε.

Μού σύστησε να παίρνω βαθιές ανάσες όταν μου συμβαίνει και να   τρέχω λίγη ώρα μέχρι να επανέλθει ο οργανισμός μου.

Μια φορά που μου συνέβη έκανα βόλτες, τρείς το πρωί , στον Ανεμόμυλο και με χούφτωσε ένας ομοφυλόφιλος.

Μια  άλλη φορά ξημερώματα κόντεψε να   με κάνει κομμάτια ένα αγριόσκυλο που πετάχτηκε μέσα από το άλσος της Γαρίτσας.

Προχτές με ξανάπιασε  και σηκώθηκα στις δύο Τσι νυχτός.

Η Γυναίκα μου κατάλαβε και δεν έδωσε σημασία.

Ανέβηκα στη Μηχανή και πήγα στο Νοσοκομείο .

Στα εξωτερικά Ιατρεία  γινόταν χαμός. Είχανε τσακωθεί κάτι πιτσιρικάδες που κάνανε πάρτι στα Μοραΐτικα  με γειτόνους που θέλανε να κοιμηθούνε και  αρχίσανε τις καρεκλιές.

Ο ένας γδαρμένος ο άλλος με κομμένο αυτί,  από στομιά  ξάγρυπνου γειτόνου,  αιμορραγούσε,  άλλος με πρησμένο μάτι… χαμός.

Ρώτησα τι έγινε και ανέλαβε μια κοπέλα να μου αφηγηθεί όλο το συμβάν.  Καθόταν σε ένα πάγκο απέναντί μου  με  μια  εφαρμοστή  φουστίτσα. Στον αφαλό της είχε μια μεταλλική μπίλια.

Πάντα αναρωτιόμουν πως στερεώνονται αυτές οι μπίλιες. Κάποιος γνωστός που ήξερε μου είπε ότι τις βιδώνουν με ούπα.

Γύρω - γύρω και οι υπόλοιποι διαμαρτυρόμενοι πιτσιρικάδες.

Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν και οι ασφαλίτες , με βλέπουν στη μέση της πιτσιρικαρίας και  νομίζοντας ότι  ήμουν και εγώ στο συμβάν θέλουν να με πάνε στο τμήμα.

Τους εξηγώ ότι είμαι από άλλη περίπτωση.

Παραλίγο θα βρισκόμουνα από το κρεβάτι μου  στα υπόγεια της οδού Μέρλιν να με βασανίζουν οι Γερμανοί  σαν το Κώστα Πρέκα στα «Σύνορα της προδοσίας».

Με τα πολλά παίρνουν οι ασφαλίτες όσους μπόρεσαν και μένω με κάτι άλλους . Ο Ιδιοκτήτης του Μαγαζιού (που γινόταν το πάρτι)   πήγε στο φορτηγάκι του και έφερε ένα κιβώτιο μπύρες και ένα σακί πατατάκια χονδρικής.

Κάποια στιγμή βγήκε ο Γιατρός και είπε «να περάσει ο επόμενος».

Τον κοιτάξαμε όλοι απορημένοι.  Όταν είδε ότι δεν ανταποκρίθηκε κανείς σήκωσε τους ώμους του και ξανάκλεισε την πόρτα.

Γύρισα σπίτι κατά τις τέσσερις.

Ευτυχώς δεν με πετύχανε για αλκοτέστ.

Απομένει να εξηγήσω στην γυναίκα μου πως γίνεται να πήγα στο νοσοκομείο στις δύο,  να γυρίσω στις τέσσερις πιωμένος.