Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Τυχαίο; Δε νομίζω!

Volta la carta



Ετοίμασα σήμερα ένα βιντεάκι με ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι που ασχολείται με ένα ασυνήθιστο και δύσκολο θέμα. Ο Ποιητής είχε πάντα την πεποίθηση της παντοδυναμίας του τυχαίου.
Πολλοί, βέβαια, αναρωτήθηκαν για το αν «ο θεός παίζει ζάρια;» και άλλοι, πολλοί περισσότεροι, βιάστηκαν να απαντήσουν με ένα ναι η με ένα όχι.
Ο Θεός βέβαια μπορεί να κάνει ότι θέλει και, δυστυχώς για αυτόν, δεν ρωτάει κανέναν. Φαντάζομαι ότι αν παίζει ζάρια μάλλον θα παίζει μόνος του, πράγμα μάλλον δύσκολο ακόμα και για έναν Θεό.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν βρει τον τρόπο να το λύσουν αλλά αυτό όμως, το θέμα της μοναξιάς του ενός Θεού, δεν αφορά το σημερινό μας post και έτσι επιστρέφουμε άρον-άρον στο εξαιρετικό αυτό ποίημα που αποτελεί έναν ύμνο στην "παντοδύναμη τυχαιότητα".
Εγώ προσωπικώς δεν συμμερίζομαι την άποψη του ποιητή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ποίημα δεν είναι εξαιρετικό.
Υπάρχουν σημεία στην μετάφραση που το αδικούν εξαιτίας του ότι δεν υπάρχουν ανάλογες εκφράσεις στην γλώσσα μας .
Όταν, για παράδειγμα, λέει ότι η «μανταμαντορέ» πληρώνει το λογαριασμό της ζωής της με τις «σακούλες» των ματιών της , στην Ιταλική οι «σακούλες» αυτές είναι συνώνυμες με τα πορτοφόλια η τις τσέπες, όπου δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά είναι γεμάτες με φωτογραφίες αμφίβολων ονείρων.
.
* Μπορείτε επίσης να διαβάσετε το (καλύτερο του είδους) βιβλίο του Βασίλη Γκέκα "Κοσμική τάξη και χάος" έχει εξαντληθεί αλλά πάντα υπάρχει τρόπος.

Η μετάφραση είναι δική μου, η μοναδική στην Ελληνική, και αναλαμβάνω την ευθύνη , μωρά μου.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Οι δίδυμοι πύργοι της ανοησίας μας





Ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της Μπολόνια είναι οι δίδυμοι πύργοι, I due torri όπως λέγονται.

Πρόκειται για δύο πανύψηλα κτίσματα στο κέντρο της παλιάς πόλης που έχουν εμβαδόν μερικών τετραγωνικών μέτρων και ύψος πάνω από εκατό μέτρα.
.
Οι πύργοι είναι δύο πανύψηλες τετράγωνες κολόνες ακατάλληλες, βέβαια, για οποιαδήποτε χρήση.

Τις κατασκεύασαν οι μεγάλοι φεουδάρχες του μεσαίωνα για να συναγωνιστούν ο ένας τον άλλο σε υπεροχή. Έχτιζε ο ένας έναν πύργο πενήντα μέτρα και πήγαινε ο άλλος και έχτιζε έναν άλλον δίπλα του πενήντα ένα μέτρα.

Τοιουτοτρόπως η Μπολόνια , η πρωτεύουσα της ανατολικής πεδιάδας του ιταλικού μεσαίωνα, απέκτησε δεκάδες πύργους που δέσποζαν στην πόλη.

Αργότερα οι πύργοι κατεδαφίστηκαν προκειμένου να μην πέσουν πάνω στα κεφάλια των κατοίκων της πόλης.

Σήμερα διασώζονται δύο από δαύτους που βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο ένας έχει πάρει τόση κλίση που τον κατεδάφισαν εν μέρει και του έβαλαν διάφορα σιδερένια υποστυλώματα.

Ο άλλος (της γνωστής οικογένειας των Asinelli , αν έχετε ακουστά) παραμένει ακέραιος με μια κλίση (μόνον) δυόμιση μέτρα.

Χιλιάδες τουρίστες ανέβηκαν τα αμέτρητα ξύλινα σκαλοπάτια στο εσωτερικό του πύργου προκειμένου να θαυμάσουν από την κορυφή την πόλη.

Οι , κατά βάση, αριστεροί κάτοικοι της Μπολόνια μιλούν απαξιωτικά για τους πύργους αποκαλώντας τους «πύργους της μαλακίας».

Οι λιγοστοί δεξιοί κάτοικοι της πόλης πιστεύουν ότι θα πρέπει να κατεδαφισθούν «πριν πέσουν στα κεφάλια μας».

Ένας σκουπιδιάρης ,τον οποίο βοήθησα να σηκώσει έναν κάδο που είχε πέσει, μου είπε: «Ανεβήκατε και σεις εκεί πάνω;» και συνέχισε κουνώντας το κεφάλι του «Δεν φτάνει που ταλαιπώρησαν τόσο κόσμο για να τους χτίσουν ταλαιπωρούν τώρα και τους τουρίστες για να τους ανέβουν».
.
Συνέχισα το δρόμο μου γελώντας.

Τέτοια μνημεία ένας ανόητος μπορεί να τα φτιάξει και ένας ανόητος να τα γκρεμίσει.